Παρέμβαση του Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ Νικολάου Κιουτσούκη στο σεμινάριο του I.L.O (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας) για τον κοινωνικό διάλογο και το μέλλον του.

Αθήνα, 27 Ιουνίου 2013

Κύριε Γενικέ Δ/ντη της ΔΟΕ, θέλω εκ μέρους τη Συνομοσπονδίας μας, να δώσω συγχαρητήρια σ’ εσάς και τους συνεργάτες σας για την αντικειμενική αντιμετώπιση των προβλημάτων που εξετάζει το I.L.O.

Κυρίες και κύριοι,

Στην Ελλάδα, από την υπογραφή του 1^ου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, επιβάλλονται μέτρα κατά των εργαζομένων χωρίς διάλογο, χωρίς διαβούλευση.

Η επιβολή μέτρων κυρίως με Π.Ν.Π. και κατεπείγοντα νομοσχέδια του ενός άρθρου, αποτυπώνουν με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο την παντελή έλλειψη κοινωνικού διαλόγου.

Τα αποτελέσματα δε των νόμων και των διαταγμάτων, καθιστούν προσχηματική κάθε προσπάθεια διαβούλευσης των κοινωνικών εταίρων καθώς καλούμαστε να συμφωνήσουμε σε προειλημμένες αποφάσεις και εκβιαστικά διλλήματα της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Θα σας αναφέρω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα για να τεκμηριώσω την άποψή μας περί κατάργησης  του  διαλόγου και για να διαψεύσω τη Γεν. Γραμ. του Υπουργείου που στην τοποθέτησή της ανέφερε ότι οκοινωνικός διάλογος δεν σταμάτησε ποτέ.

Τον Φεβρουάριο του 2012, μας κάλεσε ως ΓΣΕΕ στο Μέγαρο Μαξίμου ο τότε Πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος και μας ζήτησε να συμφωνήσουμε και να υπογράψουμε με τους κοινωνικούς εταίρους Ε.Γ.Σ.Σ.Ε  με την οποία θα μειωνόταν ο κατώτατος μισθός κατά 22%, να καταργηθούν ο 13^ος και 14^ος μισθός, να καταργηθεί η μετενέργεια, η καθολικότητα ισχύος και η επεκτασιμότητα των συμβάσεων και να ελαστικοποιηθούν περαιτέρω οι εργασιακές σχέσεις, εννοώντας τη κατάργηση βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων, λέγοντας μας ότι εάν αυτό δεν γίνει, οι δανειστές θα χρεοκοπήσουν την χώρα μας.

Με λίγα λόγια, ο Πρωθυπουργός της χώρας ήθελε να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα την πιθανή χρεοκοπία της χώρας, εάν η ΓΣΕΕ δεν συμφωνούσε με τις υποδείξεις των ΤΡΟΙΚΑΝΩΝ.

Σε ερώτησή μας εάν μετά από μια ενδεχόμενη δική μας συμφωνία η κυβέρνηση και οι δανειστές θα δεσμευόταν εγγράφως ότι τα μέτρα αυτά θα ήταν τα τελευταία και ότι η χώρα δεν θα χρεοκοπήσει, η απάντησή του ήταν αρνητική…

Η δεύτερη χαρακτηριστική περίπτωση ανυπαρξίας διαλόγου ήταν όταν μας κάλεσε η ΤΡΟΙΚΑ και με κυνικό τρόπο -αφού είχε, ήδη, μειωθεί ο κατώτατος μισθός και αφού είχαν καταργηθεί θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, μας ζήτησε να συμφωνήσουμε σε κατάργηση των τριετιών των εργαζομένων.

Όπως αντιλαμβάνεστε, όχι μόνο δεν συμφωνήσαμε, αλλά τους επισημάναμε ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής είναι λάθος, κάτι που σήμερα, έναν χρόνο αργότερα και οι ίδιοι παραδέχονται.

Έτσι λειτούργησε ο περίφημος κοινωνικός διάλογος στην Ελλάδα του Μνημονίου.

Με εκβιασμούς και προειλημμένες αποφάσεις.

Εάν αυτός είναι κοινωνικός διάλογος και διαβούλευση σε μια δημοκρατική Ευρωπαϊκή χώρα, ανατριχιάζω και αναρωτιέμαι τί έχουμε να ζηλέψουμε από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα…

Φυσικά σ’ αυτήν την ουσιαστική κατάλυση δημοκρατίας και δημοκρατικών θεσμών, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις που συμβούλευαν τη Τρόϊκα και εκείνη με τη σειρά της πίεζε τις κυβερνήσεις να νομοθετήσουν.

Έτσι οι κυβερνήσεις κατέληξαν να παίζουν τον ρόλο του προστάτη των εργοδοτών και του δυνάστη των εργαζομένων.

Οι εργοδότες πήραν τα πάντα και οι εργαζόμενοι έχασαν τα πάντα…

Κυρίες και κύριοι,

Στις δημοκρατίες, ο διάλογος αποτελεί βασικό συστατικό και δείγμα πολιτικού πολιτισμού. Όταν αυτός λειτουργεί προσχηματικά ή δεν διεξάγεται ελεύθερα, αυτό συνιστά παραβίαση και καταπάτηση με αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Και εν τέλει κατάλυση της δημοκρατίας.

Στο χωριό μου λένε μια παροιμία… “Άσπρη γάτα ή μαύρη γάτα δεν μας ενδιαφέρει το χρώμα αρκεί να πιάνει ποντίκια”… Στη δική μας περίπτωση, γάτες είναι οι εργαζόμενοι που πιάνουν τα ποντίκια…

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα κάνουν πολύ καλά -και με το παραπάνω- την εργασία για την οποία προσλήφθηκαν… και μάλιστα με ελάχιστα πλέον χρήματα…

Αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα λάθη, οι παραλείψεις και οι ευθύνες για την πτώση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας…

Άλλωστε το μισθολογικό κόστος ως παράγοντας της ανταγωνιστικότητας με βάσει τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, βρίσκεται στην 16^η θέση της λίστας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στα αποτελέσματα του εφαρμοζόμενου λανθασμένου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και των νομοθετικών παρεμβάσεων που έγιναν.

Παρά τη μείωση των μισθών, τη μείωση του κατώτατου μισθού στα 586€ και για τους νέους στα 510€ μικτά, που συνιστά άλλη μια παραβίαση όταν για ίση εργασία υπάρχει μισθολογική διάκριση αντί για ίση αμοιβή, παρά την κατάργηση κατ’ ουσίαν του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, παρά την σύσταση ενώσεων προσώπων που κατ’ ουσίαν καταργούν τα οργανωμένα συνδικάτα, παρά την κατάργηση επεκτασιμότητας και καθολικότητας των Σ.Σ.Ε. που όλα αυτά νομοθετήθηκαν υποτίθεται για να μειωθεί η ανεργία και κυρίως στους νέους και για να σταματήσει η εισφοροδιαφυγή και η μαύρη εργασία:

·        Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 27% από το 8%

·        Η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία σκαρφάλωσε στο 44% από 20%

·        Η ανεργία των νέων ξεπέρασε το 64%

·        1 στους 4 Έλληνες σύμφωνα με στοιχεία της κομισιόν θέλει να φύγει από τη χώρα μας

·        Αυξήθηκε η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή

·        Το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων διογκώνεται επικίνδυνα καθιστώντας το Ασφαλιστικό Σύστημα μια βραδυφλεγή βόμβα.

Κατ’ ουσίαν, κατά κοινή ομολογία και παραδοχή, το πρόγραμμα είναι λάθος, δεν βγαίνει και αντί να θεραπεύσει ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

Απαιτείται άμεσα αλλαγή πορείας, αλλαγή πολιτικής, επαναφορά όλων των δικαιωμάτων στα προ μνημονίου επίπεδα και εκπόνηση ενός νέου εθνικού στρατηγικού πλαισίου εξόδου από τη κρίση.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.